Niewypowiedziane historie włoskiej grupy CollettivO CineticO

foto. Marcin Wouga Wolkowski

CollettivO CineticO to eksperymentalna grupa artystyczna założona w 2007 roku przez choreografkę Francescę Pennini i dramaturga Angelo Pedroni. Skupia ona przeszło pięćdziesięciu reprezentantów różnych środowisk i dyscyplin sztuki.

Grupa ta udowodniła, że ścieżki eksperymentów są naprawdę nieograniczone. Choreografie, spektakle, obiekty sceniczne, stanowią dynamiczny pryzmat, w którym zbiegają się badania ruchu i przestrzeni, nowych technologii i sztuki współczesnej, matematyki, fizyki i filozofii, mangi i kreskówek, sieci społecznych i antropologii. Pełni wdzięku i ironii artyści CollettivO CineticO przechwytują krytyczne punkty i paradoksy naszych czasów i posiadają do tego ogrom kompetencji. Są precyzyjni i nieprzewidywalni, ekscentryczni i pozbawieni skrupułów. Stanowią jedną z najbardziej zaskakujących formacji nowej włoskiej sceny, która odnowiła i przeformatowała język tańca.

Dynamizm CollettivO CineticO podziela widz, którego spojrzenie jest integralną częścią i elementem dialogu w twórczości zespołu. Poetyckie działania grupy wyrażają płynność języków performatywnych, ich przepuszczalność. Są one znakiem możliwych i podzielanych wizji. Spektakle grupy zdobywają nagrody za oryginalność, spójność kompozycyjną. Taniec i performance uważane są przez Pennini i Pedroni za dziedziny sztuki, które przekraczają granice i stanowią pola badawcze na użytek współczesności i przyszłości.

Ich spektakl „XD Retinal Writings about the Obscenity of Teeth” prezentowany był między innymi w Bytomiu i we Wrocławiu. Ważnym przedmiotem zainteresowania w tym przedstawieniu jest miejsce sceny jako przestrzeni wizualnej, gdzie ciało jest pokazane jako obraz. Słowo „XD” to emotikon przedstawiający uśmiechniętą twarz, często używany na blogach, czatach, w komunikacji pisemnej. Scena jest podzielona na małe fragmenty wizualnych przestrzeni, które widzowi pozwalającą zobaczyć „w scenie” tylko to, co dzieje się w obrębie jej granic, podczas gdy wszystko inne jest czysto funkcjonalne, niewidoczne, obsceniczne. Zęby i mechaniczny uśmiech są elementami łączącymi wiele zjawisk – od japońskich komiksów mangi do reklam, pornografii i mody, tworząc ,,ciało”, którego zadaniem jest jak najdłuższe pozostanie w obrębie wzroku widza.

„XD Retinal Writings about the Obscenity of Teeth” tonie w kolorach prac Roya Lichtensteina, zanurza się w sitodrukach Andy'ego Warhola i rzeźbach Takashiego Murakamiego. Obrazy stworzone przez grupę spadają na scenę jako kaskada bez prawdziwych znaczeń, obalając przy okazji celebrację masowej ikonografii, mity i bohaterów znanych z wirtualnych światów. Twórcy, zafascynowani strukturą kompozycyjną projektu, otwierają dyskursy na temat kodów i zasad, które są podstawą wydarzenia performatywnego, od oklasków, przez specyfikę miejsc, do pracy z publicznością. Szczególną uwagę zwracają też na graficzny i estetyczny aspekt projektu oraz jego powiązania z kulturą wizualną. Artyści CollettivO CineticO rezygnują z narracyjnej konsekwencji, jednocześnie widoczna jest ich dbałość o jakość ruchu i rytm choć daleko im do akademickiej dyscypliny. Niewypowiedziane historie tworzą wielowymiarowość spektaklu, nie tylko „XD Retinal Writings about the Obscenity of Teeth” , ale także kilku innych.

W 2019 roku w ramach projektu Performing Europe odbył się w Warszawie pokaz „10 Miniballetti” grupy CollettivO CineticO. Spektakl składa się z dwóch części. Jest to swoisty hołd dla tańca, dla miłości do czegoś większego niż on sam, oswojenia się z wciąż ulotną techniką. Francesca Pennini bada w nim nieskończone możliwości ciała poddanego rygorystycznej geometrii i wznosi je na wyżyny poezji i ruchu. Jej ciało jest wystawiane na próbę poprzez plastyczność gimnastyki artystycznej aż po niezwykłą, efemeryczną dynamikę.

Bibliografia:
Paulina Trzeciak, Lipcowe „Performing Europe 2020” – język, narracja, ruch czy obraz? taniecPOLSKA.pl, 2019.